Dziecięce umysły na końcu świata: Translation of: Caracciolo, Marco "Child Minds at the End of the World" (2022)

Niniejszy artykuł skupia się na przybliżeniach doświadczeń dzieci w literaturze pięknej, która przywołuje scenariusze postapokaliptyczne. Analizuje on trzy współczesne powieści wywodzące się z trzech różnych kontekstów geograficzno-kulturowych, które oddają dziecięce doświadczenia w obliczu upadku społeczeństwa na skutek katastrofy – Emisariusza [The Emissary] Yoko Tawady, Annę [Anna] Niccolò Ammanitiego oraz Nową Dzicz [The New Wilderness] Diane Cook. Poprzez fokalizację przyjmującą perspektywę dziecka, wymienione utwory sugerują różnorodne znaczenia i podkreślają wagę doświadczeń cielesnych, materialności oraz ponownego zauroczenia światem, w zestawieniu z niepewnościami kryzysu klimatycznego. Omówienie literatury ukazuje, że środki stylistyczne w fikcji klimatycznej pełnią kluczową rolę w tworzeniu afektywnej trajektorii, która komplikuje rozumienie naszej wspólnej przyszłości przez dorosłych czytelników. Przedstawione uważne czytania [close readings] powieści łączą ekokrytykę i studia nad dzieckiem, mówiąc o znaczeniu figury dziecka w humanistyce środowiskowej. Nawet w literaturze dla dorosłych, integracja dziecięcych perspektyw w obliczu końca świata jest ważna kulturowo, ponieważ kwestionuje i decentralizuje ona nasze rozumienie kryzysu ekologicznego jako ukształtowanego wyłącznie przez dorosły (i adultystyczny) niepokój dotyczący rodzicielstwa.Słowa kluczowe: studia nad dzieckiem, narratologia, zmiany klimatu, przyszłość, niepewność