Ecology of senescence in a cooperatively breeding bird: A long-term study on the Seychelles warbler

Martijn Hammers deed onderzoek naar veroudering bij de Seychellenzanger. Hij concludeert dat vogels die op jonge leeftijd voor het eerst broeden daar later de rekening voor lijken te betalen, aangezien ze op latere leeftijd een hogere kans hebben om dood te gaan vergeleken met individuen die op latere leeftijd voor het eerst broeden. Ook blijkt dat door naar een klein stukje van het DNA (telomeren) te kijken tot op zekere hoogte te voorspellen is hoe groot de kans is dat een Seychellenzanger dood gaat. Er is veel bekend over veroudering bij mensen, maar nog verrassend weinig over veroudering bij wilde dieren. Tot voor kort werd zelfs verondersteld dat veroudering niet of nauwelijks voorkwam in wilde dieren. De reden hiervoor is dat de meeste individuen doodgaan voordat de negatieve effecten van veroudering zichtbaar worden, bijvoorbeeld doordat individuen opgegeten worden door roofdieren. Voor dit onderzoek is een gesloten populatie van de Seychellenzanger (Acrocephalus sechellensis), een zangvogel, op een klein tropisch eiland gedurende meer dan 25 jaar onderzocht. Deze vogel heeft geen natuurlijke vijanden en leeft onder zeer gunstige omstandigheden. Hierdoor kunnen Seychellenzangers zeer oud worden en tekenen van veroudering laten zien. Hammers onderzocht factoren die die veroudering kunnen beïnvloeden en constateerde onder meer dat oude moeders bijvoorbeeld minder nakomelingen krijgen en dat de overlevingskans van oude vogels sterk afneemt. Zijn resultaten suggereren dat veroudering wordt veroorzaakt door zowel leeftijdsafhankelijke als leeftijdsonafhankelijke factoren. Veroudering zou ook gerelateerd kunnen zijn aan het voorkomen van coöperatief broedgedrag in de Seychellenzanger.