Een frisse kijk op Honderd jaar eenzaamheid: Over de nieuwe vertaling van Mariolein Sabarte Belacortu

Gabriel García Márquez, een van de meest gelauwerde auteurs ter wereld (onder meer met de Nobelprijs voor Literatuur in 1982), schreef met Cien años de soledad zijn beroemdste roman, die door een lange reeks critici onder de loep werd genomen en in zo’n veertig talen is vertaald (Bolaños Cuéllar 2010: 138). In 1972 verscheen er al een veelgeprezen Nederlandse versie van de hand van C.A.G. van den Broek, waarvoor deze de Nijhoffprijs ontving (Wesselingh 2016). Vertalingen verouderen in onze perceptie sneller dan oorspronkelijke werken. Na vijfenveertig jaar vond Meulenhoff het dan ook tijd voor een hervertaling door de zeer ervaren en meermalen bekroonde Mariolein Sabarte Belacortu.1 Dit maakt nieuwsgierig naar de verschillen, aangezien de vertaalster in een toelichting op haar werk zelf stelt dat zij ten opzichte van Van den Broeks versie een ‘aantal dingen [heeft] gewijzigd’ (Sabarte Belacortu 2017). Waarin onderscheiden beide vertalingen zich van elkaar, en is de vertaalster in haar streven naar modernisering geslaagd?