Improving the physical health of people with severe mental illness: The need for tailor made care and uniform evaluation of interventions

De levensverwachting van patiënten met een ernstige psychiatrische aandoening (EPA) is gemiddeld 13 tot 30 jaar korter dan die van de algemene bevolking. Dit komt voornamelijk door een vergroot risico op lichamelijke ziekten, zoals hart- en vaatziekten en suikerziekte. Uit onze studie blijkt dat de organisatie van de gezondheidszorg niet goed aansluit bij de beperkingen van deze patiënten. Ambulante EPA patiënten, naasten, huisartsen en medewerkers in de geestelijke gezondheidszorg gaven in deze studie aan wat zij als barrière ervoeren voor goede lichamelijke zorg. Zo hebben patiënten met een EPA een verminderd vermogen om op een adequate manier om hulp te vragen. Daarnaast bleek dat er een gebrek is aan een structurele professionele samenwerking en een heldere taakverdeling tussen de geestelijke gezondheidszorg en huisartsen. In mijn proefschrift geef ik een overzicht van praktische beleidsadviezen ter verbetering van een structurele samenwerking. Eerdergenoemde belangengroepen hebben hier overeenstemming over bereikt. Eén van de beleidsadviezen is dat de geestelijke gezondheidszorg de lichamelijke gezondheid en gezondheidsvaardigheden van EPA patiënten in kaart moet brengen, zodat dit onderdeel wordt van de zorg voor de gevolgen van een psychiatrische ziekte. Dit kan door middel van het ‘gezondheidsonderzoek’: een combinatie van een interview, laboratoriumonderzoek en informatie van de apotheek en huisarts. Onze studie toont aan dat een gezondheidsonderzoek bij ambulante EPA patiënten tegen een redelijke prijs belangrijke ziekten in kaart brengt die eerder onbekend waren bij de huisarts. Daarnaast biedt het handvatten om advies op maat te geven aan patiënten.