Inschatten van Bloedverlies tijdens Badbevallingen in de Praktijk [bachelorscriptie]

Badbevallingen worden steeds populairder als een alternatief naast bevallingen op een bed. Badbevallingen kunnen thuis plaatsvinden in een gehuurd, opblaasbaar bevalbad, maar er zijn tegenwoordig ook steeds meer ziekenhuizen die een aantal bevalbaden beschikbaar hebben. Er zijn weinig wetenschappelijke cijfers over hoeveel badbevallingen er jaarlijks plaatsvinden in Nederland. Volgens een verhuurbedrijf voor bevallingsbaden in een interview met een nieuwswebsite waren er in 2021 8000 à 9000 badbevallingen per jaar in Nederland, terwijl dat in 2015 maar 500 à 1000 waren1. In hoeverre dit een representatief cijfer van incidentie is, is onduidelijk. Een reden achter de stijgende populariteit van badbevallingen is dat er veel voordelen aan verbonden zijn. Veel vrouwen ervaren een badbevalling als minder pijnlijk en hebben het gevoel meer controle te hebben tijdens de bevalling2.

Bij een conventionele bevalling in een bed kan het bloedverlies grotendeels worden opgevangen door een celstofmatje en daarna worden gewogen3. Deze techniek is deels onnauwkeurig vanwege het feit dat de bevallende vrouw ook vruchtwater, urine en feces verliest, maar het biedt enige vorm van kwantitatieve meting. Dit is echter niet mogelijk in een bad, omdat het bloed (m.u.v. stolsels) oplost in het water. Hierdoor wordt het inschatten van bloedverlies tijdens een badbevalling gecompliceerd, waarbij de huidige methode van bloedverlies bepalen bestaat uit een visuele inschatting van het totale bloedverlies door de verloskundige4.

Overmatig bloedverlies tijdens een bevalling, ook wel hemorrhagia postpartum (HPP) of fluxus postpartum genoemd, is de meest voorkomende oorzaak van maternale morbiditeit en mortaliteit5. In Nederland zijn er jaarlijks 12.000 vrouwen die te veel bloedverlies (>1000 mL/24 uur) ervaren tijdens de bevalling5. Het risico op overmatig bloedverlies is het grootst postpartum6. Door de toenemende vraag naar badbevallingen is het daarom belangrijk om in die situatie het bloedverlies nauwkeurig te kunnen beoordelen. HPP kan namelijk grote gevolgen hebben voor de moeder, waaronder bloedarmoede, shock en zelfs overlijden7. Als het bloeden niet gestopt kan worden, moet er mogelijk ook een hysterectomie plaatsvinden, wat invloed heeft op de vruchtbaarheid van de vrouw7. Daarnaast is er ook een verhoogd risico op HPP tijdens volgende bevalling(en)7.

Er is eerder onderzoek gedaan naar het inschatten van bloedverlies tijdens badbevallingen vanuit een technisch perspectief. Hier werd gekeken naar de rol die colorimetrie en licht spectrofotometrie kunnen hebben in het bepalen van het bloedverlies8. Hier waren echter veel beperkende factoren aanwezig waardoor er belang is voor vervolgonderzoek om een concrete conclusie hierover te vormen8.

Het doel van dit onderzoek is om een duidelijk overzicht te maken omtrent de verschillende methoden voor het inschatten van bloedverlies tijdens badbevallingen in de praktijk. De onderzoeksvraag die wordt beantwoord in deze studie is ‘hoe wordt bloedverlies tijdens een badbevalling beoordeeld door zorgprofessionals in de praktijk?’ In dit onderzoek worden ook twee deelvragen beantwoordt, die zullen helpen om de hoofdvraag te beantwoorden. Deze deelvragen luiden:

1. Welke protocollen/richtlijnen zijn beschikbaar over (bloedverlies tijdens) badbevallingen en wat voor informatie staat hierin?
2. Hoe wordt dit onderwerp aangekaart in het onderwijs voor zorgprofessionals?