An experimental approach to group growth: When boundaries between performers and observers are breached

Hoe groeien groepen? Hoewel er veel literatuur is over het ontwikkelen van saamhorigheid onder actieve leden van de groep, is er, voor zover bij ons bekend, geen empirisch onderzoek naar de manier waarop groepen groeien. Toch zijn er veel situaties waarin de acties van een kleine groep interacterende individuen omstanders sociaal lijken te beïnvloeden. Denk bijvoorbeeld aan een protest op straat, een concert, een voorstelling of een sportcompetitie. In al deze voorbeelden kan publiek zich psychologisch laten meeslepen in de acties van de betreffende groep (demonstranten, artiesten, atleten). Het lijkt erop dat wanneer een groep in staat is om een gevoel van saamhorigheid uit te drukken, solidariteit kan worden overgedragen van actieve groepsleden naar “passieve” waarnemers. We onderzochten de psychologische processen die aan dit fenomeen ten grondslag liggen. We richtten ons specifiek op hoe fysieke interactie (bijvoorbeeld dans) binnen een actieve groep solidariteit kan uitstralen en hoe dit op zijn beurt de ontwikkeling van een relatie tussen waarnemer en groep kan beïnvloeden. Onze verwachting was, en het onderzoek bevestigde dit, dat men geen interactie met de betreffende groep hoeft te hebben om verbondenheid of betrokkenheid te ervaren. Deze bevindingen dragen bij aan het begrip van hoe groepsgrenzen kunnen verschuiven van een actieve groep, naar individuen die objectief gezien buitenstaanders zijn. Het blootleggen van de sociaal-psychologische mechanismen die ten grondslag liggen aan dergelijke processen van groepsuitbreiding, biedt inzicht in de sociale functie van groepsactiviteiten die groepsbinding lijken te faciliteren, zoals collectieve rituelen, podiumkunsten, festivals, sport, enzovoort.