Combative Minority Literature Writers in the Aftermath of the Great War: Douwe Kalma, Saunders Lewis, Hugh MacDiarmid and Roparz Hemon

Deze unieke vergelijkende studie van vier schrijvers in de minderheidstalen, Fries, Welsh, Schots en Bretons, biedt een analyse van het werk van avant-garde auteurs die na de Eerste Wereldoorlog, toen nationale minderheden zelfbeschikking was beloofd, werkten aan hun ambities om hun literatuur op een hoger plan te tillen en, voor zover dat nog niet het geval was, hun literatuur als een zelfstandig literair veld op de internationale kaart te zetten. De studie is geschreven vanuit het perspectief dat de comparatiste Pascale Casanova aanreikt. Zij betoogt dat werken geschreven in minderheidstalen door auteurs die deel uitmaakten van bevolkingsgroepen die zich gedurende het einde van de negentiende en het begin van de twintigste eeuw als volken met onafhankelijkheidsambities presenteerden moet worden beschouwd als ‘littératures combatives’ (strijdbare literaturen). Na de analyse van de belangrijkste teksten uit het vroege werk van de Friese auteur Douwe Kalma (1896-1953), de Welshe toneelschrijver Saunders Lewis (1893-1985), de Schotse dichter Hugh MacDiarmid (1892-1978) en de Bretonse schrijver Roparz Hemon (1900-1978) worden de strategieën die zij gebruiken onderscheiden en vergeleken. In het afsluitende hoofdstuk wordt Pascale Casanova’s ‘Iers paradigma’ vergeleken met het ‘Reculer pour mieux sauter’-patroon dat in het werk van de vier auteurs wordt waargenomen. De studie stelt dat alle vier de auteurs onontkoombaar terug moesten grijpen naar het verleden om de grote sprong voorwaarts naar de tijd na de Eerste Wereldoorlog te kunnen maken en gaat in op de vraagstukken die voortkomen uit hun onvermijdelijk heen-en-weerbewegen tussen traditionalisme en modernisme.