Core stability in soccer: it's a matter of control!

Amateurvoetballers reageren sneller op verstoring van balans dan niet-sporters De rompspieren van amateurvoetballers reageren sneller op een plotselinge verstoring van de balans dan de rompspieren van niet-sporters. Met een specifiek trainingsprogramma is het bovendien mogelijk om de balanshandhaving en wendbaarheid van veelbelovende jonge voetballers te vergroten. Dat zijn twee van de conclusies van het promotieonderzoek van Jan Borghuis. Het begrip core stability (rompstabiliteit) wordt volgens Borghuis vaak verschillend gebruikt en geïnterpreteerd. In het eerste deel van zijn proefschrift bracht hij daarom in kaart wat er onder core stability wordt verstaan en doet hij een voorstel voor een universeel bruikbare definitie. Vervolgens ontwikkelde hij een methode om rompstabiliteit te meten. Tijdens een zitbalanstest, die werd afgenomen terwijl de proefpersonen op een instabiele balansstoel zaten, werd de balans in meerdere richtingen verstoord om spierreactietijden en bewegingsdata te kunnen onderzoeken. De rompspieren van tien voetballers bleken sneller te reageren dan die van elf minder actieve, niet-voetballers. Op basis van de resultaten van deze en een volgende test ontwikkelde Borghuis een meetmethode waarmee het effect wordt gemeten van oefeningen op de vaardigheid om de romp te stabiliseren. Hij concludeert dat een speciaal trainingsprogramma positieve effecten laat zien, maar dat er geen significante verschillen aangetoond werden tussen de groep die het programma volgde en een controlegroep (samen negentig jeugdige profvoetballers). Verder onderzoek kan volgens hem bijdragen aan het ontwikkelen van effectieve trainingsprogramma’s voor betere prestaties en minder blessures.