Samenvatting
Een niertransplantatie is de meest effectieve behandeling voor patiënten die leiden aan ernstig nierfalen. Het grootste deel van de donornieren wordt verkregen uit overleden donoren. Helaas functioneren postmortale donornieren slechter dan nieren van een levende donor. In dit proefschrift worden drie strategieën getestin experimentele modellen met als doel om de uitkomsten na transplantatie van postmortale donornieren te verbeteren.
Eerder uitgevoerde experimenten hebben laten zien dat ‘α-melanocytestimulatinghormone’ (α-MSH) nieren kan beschermen tegen schade door zuurstofgebrek. Daarom hebben wij in een varkensmodel ontvangers van een donornier afkomstig uit een hersendode donor behandeld met α-MSH. Verrassenderwijs resulteerde deze behandeling in een verslechterd herstel van de nierfunctie. α-MSH lijkt daarom geen optie voor de behandeling van ontvangers van een hersendode donornier.
De tweede strategie is normotherme recirculatie van donornieren afkomstig van non-heartbeating donoren. De effectiviteit van deze behandelingblijkt uit klinische trials, maar de experimentele, mechanistische onderbouwing is beperkt. In een experimenteel model in de ratis het niet gelukt de beschermende effecten van normotherme recirculatie te reproduceren.
Erythropoëtine (EPO) heeft een weefsel beschermende functie naast zijn stimulerende effectop de productie van rode bloedcellen. EPO gebruik is echter geassocieerd met een verhoogd cardiovasculair risico. In dit proefschrift zijn de beschermende effecten van ARA290, een non-erythropoëtische EPO variant, getest. Na een periode van zuurstofgebrek voor de nier resulteerde toediening van ARA290 in minder ontsteking, minder structurele schade en betere nierfunctie.
Behandeling van ontvangers van een postmortale donornier met ARA290 is daarom een veelbelovende strategie om de uitkomsten na transplantatie te verbeteren.
Eerder uitgevoerde experimenten hebben laten zien dat ‘α-melanocytestimulatinghormone’ (α-MSH) nieren kan beschermen tegen schade door zuurstofgebrek. Daarom hebben wij in een varkensmodel ontvangers van een donornier afkomstig uit een hersendode donor behandeld met α-MSH. Verrassenderwijs resulteerde deze behandeling in een verslechterd herstel van de nierfunctie. α-MSH lijkt daarom geen optie voor de behandeling van ontvangers van een hersendode donornier.
De tweede strategie is normotherme recirculatie van donornieren afkomstig van non-heartbeating donoren. De effectiviteit van deze behandelingblijkt uit klinische trials, maar de experimentele, mechanistische onderbouwing is beperkt. In een experimenteel model in de ratis het niet gelukt de beschermende effecten van normotherme recirculatie te reproduceren.
Erythropoëtine (EPO) heeft een weefsel beschermende functie naast zijn stimulerende effectop de productie van rode bloedcellen. EPO gebruik is echter geassocieerd met een verhoogd cardiovasculair risico. In dit proefschrift zijn de beschermende effecten van ARA290, een non-erythropoëtische EPO variant, getest. Na een periode van zuurstofgebrek voor de nier resulteerde toediening van ARA290 in minder ontsteking, minder structurele schade en betere nierfunctie.
Behandeling van ontvangers van een postmortale donornier met ARA290 is daarom een veelbelovende strategie om de uitkomsten na transplantatie te verbeteren.
| Vertaalde titel van de bijdrage | Prestatie bevorderende strategieën voor donornieren afkomstig van postmortale donoren |
|---|---|
| Originele taal-2 | English |
| Kwalificatie | Doctor of Philosophy |
| Toekennende instantie |
|
| Begeleider(s)/adviseur |
|
| Datum van toekenning | 29-sep.-2015 |
| Plaats van publicatie | [S.l.] |
| Uitgever | |
| Gedrukte ISBN's | 978-90-367-7214-3 |
| Elektronische ISBN's | 978-90-367-7213-6 |
| Status | Published - 2014 |