Samenvatting
In het afgelopen decennium werd het politieke landschap opgeschud door een nieuwe golf van populistische leiders die aan de macht kwamen in lang bestaande liberale democratieën. Geografen wezen snel op regionale patronen in de sterke politieke scheidslijnen. Dit staat bekend als de geografie van onvrede. Deze dissertatie gaat verder dan het perspectief dat onvrede slechts een populistische dreiging is en belicht de geografie van onvrede vanuit het perspectief van ruimtelijke rechtvaardigheid. Met deze benadering wordt onderzocht hoe gevoelens van onvrede zich verspreiden over regionale verdeeldheid en welke regionale verschillen een waarschijnlijke verklaring bieden voor de hedendaagse onvrede in Nederland. Het argument wordt gemaakt dat veel mensen die in de landelijke periferie wonen de perceptie hebben dat de nationale politiek geen oog heeft voor hun regio en voelen zich er niet door erkend. De mate waarin regionale verschillen onvrede verklaren, wordt empirisch getest met een mixed-methods aanpak, die beschrijvende statistieken, correlatieanalyse, kritische beleidsanalyse en named entity recognition omvat. De bevindingen tonen aan dat perifere regio's in Nederland in zekere mate benadeeld worden door ongelijke regionale ontwikkeling, onvoldoende erkenning en politieke ondervertegenwoordiging. Ook toont dit onderzoek aan dat percepties van inwoners niet altijd overeenkomen met de daadwerkelijke regionale ontwikkelingen. Daarmee spreekt dit proefschrift enkele conventionele verklaringen tegen en voegt cruciale nuances toe aan ons begrip van de oorzaken van regionale onvrede.
Originele taal-2 | English |
---|---|
Kwalificatie | Doctor of Philosophy |
Toekennende instantie |
|
Begeleider(s)/adviseur |
|
Datum van toekenning | 4-okt.-2023 |
Plaats van publicatie | [Groningen] |
Uitgever | |
DOI's | |
Status | Published - 2023 |