The disappearance of a significant other: Consequences and care

Deze dissertatie biedt inzichten in psychische gevolgen van en psychologische hulp na de langdurige vermissing van een dierbare. In tegenstelling tot eerder onderzoek, is ons onderzoek gericht op vermissingen die plaatsvinden buiten de context van gewapend conflict. Een vragenlijststudie onder 137 Nederlanders en Belgen toonde aan dat 58% boven klinisch relevante afkappunten scoort voor een langdurige rouwstoornis, posttraumatische stressstoornis en/of depressie gemiddeld 15 jaar na de vermissing. In tegenspraak met de bewering dat de vermissing van een dierbare het meest traumatische verlies is dat er bestaat, toont een vergelijkingsstudie aan dat nabestaanden van moord significant ernstiger langdurige rouw- en posttraumatische stressklachten ervaren dan verwanten van vermisten. Bevindingen van drie correlationele studies suggereren dat, vergelijkbaar met nabestaanden, verwanten van vermisten die meer negatieve cognities ervaren, en meer vermijdingsgedrag en rumineren vertonen, meer psychische klachten ervaren. Onze bevindingen tonen ook aan dat vergroten van positief affect en meer zelfcompassie potentieel beschermende factoren zijn tegen het ervaren van psychische klachten na de vermissing van een dierbare. Een interviewstudie onder 23 mensen suggereert dat, volgens familieleden met weinig tot geen symptomen die terugkeken op reacties op de vermissing, het leren verdragen van de onzekerheid van het allergrootste belang is. Deze bevindingen lijken ons initiatief te ondersteunen voor het evalueren van de potentiële effectiviteit van cognitieve gedragstherapie met elementen van mindfulness (CGT+M) voor verwanten van vermisten met verhoogde psychische klachten. Gebaseerd op een pilot-onderzoek onder 17 mensen, concludeerden we dat CGT+M veelbelovende resultaten oplevert en dat meer onderzoek daarnaar gerechtvaardigd is.